Tradycja kinematografii w Mielcu sięga początków poprzedniego stulecia. 19 lat po pierwszej publicznej projekcji filmowej braci Lumière (28 XII 1895 w paryskim Salonie Indyjskim Grand Cafe wyświetlono dwuminutowy obraz pt. „Wyjście robotników z fabryki Lumière w Lyonie”) Józef Weryński uzyskał zgodę mieleckich władz miasta na działalność kinematograficzną. Zanim jednak powstało kino „Wenus” przy ul. Połanieckiej, Wincenty Legionowicz i Władysław Kwaśniewski zajmowali się organizowaniem pierwszych plenerowych projekcji filmowych na wydzierżawionym od miasta terenie w pobliżu cmentarza żydowskiego. Przypuszczalnie to właśnie dzięki nim w Mielcu po raz pierwszy pojawiło się kino.
Od roku 1934 coraz większą rolę zaczęło odgrywać kino „Sokół” mieszczące się w budynku Towarzystwa Gimnastycznego o tej samej nazwie. W czasie okupacji hitlerowskiej w obiekcie tym mieściło się niemieckie kino „Skala” i klub żołnierski. Niespełna rok po wyzwoleniu, dzięki staraniom Zdzisława Dąbrowskiego, kino zaczęło ponownie funkcjonować, pod swoją przedwojenną nazwą „Sokół”. Pierwszym filmem który wyświetlił na swoim prywatnym aparacie projekcyjnym był „Pieśniarz z Zachodu”. Jesienią 1945 r. kino upaństwowiono i zmieniono mu nazwę na „Odra”. Z początkiem lat 50 budynek został poddany remontowi i kino otrzymało kolejną nazwę – „Bajka”. W 1953 r. oddano do użytku Zakładowy Dom Kultury WSK, w którym uruchomiono kino „Metalowiec”, wkrótce po nim przy Miasteczku Młodego Robotnika powstało kino „Tęcza” (rozebrane w 1986 r. ze względu na konieczność rozbudowy trasy dojazdowej do WSK).
W latach 50 i 60 kina w całym kraju – również w Mielcu – cieszyły się dużą popularnością. Wyjątkowe powodzenie miały niedzielne poranki filmowe dla dzieci, seanse szkolne dla młodzieży i przeglądy filmowe. Wraz ze wzrostem popularności telewizji, z końcem lat 60, frekwencja w kinach zaczęła sukcesywnie spadać. Pierwsza połowa lat 70 to czas modernizacji mieleckich kin. W latach 1971-1973 kino „Bajkę” wyposażono w nowy ekran zerowy podnosząc tym samym jego standard. Po 1974 roku zmodernizowano również salę widowiskową Zakładowego Domu Kultury, w którym funkcjonowało kino „Metalowiec” a także unowocześniono aparaty kinowe. Rozwinął działalność Dyskusyjny Klub Filmowy „Donald”, w ramach którego organizowano spotkania z wybitnymi polskimi reżyserami filmowymi. W tym czasie kino polskie i światowe produkowało coraz więcej atrakcyjnych filmów, co powstrzymało na pewien czas spadek frekwencji w kinach, również mieleckich.
W latach 90 niekorzystne warunki finansowe, dyktowane przez dystrybutorów, spowodowały dalszą degradację sieci kin w Polsce. Mielecka „Bajka”, mimo wysiłków jej pracowników, przynosiła coraz większe straty i w 1998 r. podjęto decyzję o jej zamknięciu. Rok później budynek przekazano nowopowstałej Wyższej Szkole Gospodarki i Zarządzania. W celu podwyższenia standardu kina „Metalowiec”, ostatniego z mieleckich kin, w 1999 r. zmodernizowano dźwięk montując nowoczesne cyfrowe nagłośnienie Dolby Digital. W roku 2005 kino poszerzyło swoją ofertę – salę nr 1 Domu Kultury SCK zaadaptowano na „małą salę” kinową, która wykorzystywana jest w sytuacjach gdy na głównej scenie SCK nie mogą być wyświetlane seanse filmowe, a także na potrzeby DKF-u oraz do prezentowania alternatywnych w stosunku do „dużej sceny” tytułów. Do „małej sali kinowej” zakupiony został odpowiedni sprzęt projekcyjny, który, jak się okazało, służyć może także do wyświetlania Kina Letniego. Ten typ kina funkcjonuje w Mielcu od 2006 roku. Co roku, na przełomie lipca i sierpnia, widzowie mają okazję uczestniczyć w projekcjach „pod chmurką” na dziedzińcu Szkoły Podstawowej nr 11 (przez pierwsze dwa lata), oraz w parku przy Pałacyku Oborskich. Obecnie Kino Letnie wyświetla filmy wyłącznie w Parku Oborskich. Rok 2006 przyniósł kolejne zmiany w kinie. Wyremontowano salę widowiskową Samorządowego Centrum Kultury, zamontowano nowy zwijany ekran perełkowy, zmieniono nazwę kina na „Galaktyka”.
Z dniem 12 stycznia 2012 Kino Galaktyka wkroczyło w nowy, tym razem cyfrowy etap. W tym dniu odbyła się pierwsza cyfrowa projekcja w 3D – był to film Jerzego Hoffmana „1920 Bitwa Warszawska 3D”. Dzięki dotacji Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej, Gminy Miejskiej Mielec i środków własnych SCK udało się zakupić nowoczesny projektor cyfrowy 3D, zmodernizowano dźwięk z Dolby Digital SR na Dolby Digital EX, zainstalowano komputerowy program do sprzedaży biletów Eurobilet i zakupiono zmywarko-suszarkę do okularów 3D. W przyszłości planowane jest wprowadzenie alternatywnego kontentu do kina z wykorzystaniem cyfrowych technologii.
Źródło: Józef Witek: Encyklopedia miasta Mielca. Tom 1. Mielec: Wydawnictwo „AWR Korso”, 2004. ISBN 83-906287-7-5.
